Op 20 maart liepen wij de halve marathon tijdens de Stevensloop in Nijmegen. Voor ons beiden voelt deze loop als een thuiswedstrijd. Irene heeft namelijk Biologie gestudeerd in Nijmegen en Maaike is in deze stad geboren en in de omgeving opgegroeid. We hadden daarom extra veel motivatie om te genieten en een mooie prestatie neer te zetten. In dit race verslag vertellen wij jullie alles over onze zenuwen voor de wedstrijd en hoe wij de race hebben ervaren.
Bij aankomst op Nijmegen CS wachten de ouders van Irene ons op. Zij waren helemaal uit hun woonplaats Vosswinkel in Duitsland naar Nijmegen gekomen om Irene te zien lopen en aan te moedigen. Samen lopen we naar de start in het Kronenburgerpark, waar we direct bekende atleten spotten tijdens hun warming-up. De euforie zat hoog bij ons allebei om eindelijk weer aan een groot hardloopevement mee te kunnen doen na de lange Corona droogte. We hadden dit gevoel gemist! Precies 45 minuten voor de start beginnen wij aan onze warming-up bestaande uit 3 km rustig inlopen gevolgd door loopscholing. De volgende stap in het ritueel is een toiletbezoek, wat dit keer plaatsvond in een dichte struik midden in het park, niet ideaal kunnen wij navertellen. Maar als wij in de lange rij voor de dixies hadden moeten aansluiten waren wij aan de beurt geweest als de eerste lopers al bij kilometer 5 waren. Na een paar laatste versnellingen wensen we elkaar heeeeel veeeeel succes en gaan we naar ons startvak.
De start is doodeng. Het wandelpad in het Kronenburgerpark loopt namelijk stijl naar beneden en we moeten ons best doen om niet te vallen. Als snel nemen we de eerste brug over de Waal richting Lent. Hier hebben we de wind in de rug, en de eerste km gaan daarom hard! Wij proberen allebei een groepje te vinden met het juiste tempo, want wij moeten ons voorbereiden op de stevige tegenwind die gaat komen op de dijk richting de Waalbrug. Gelukkig kan Maaike aanhaken bij een groepje mannen waar zij de rest van de race mee kan lopen en kan Irene hier en daar achter een voorbij komende loper schuilen voor de wind. De eerste 5 km zijn verreweg het mooiste deel van de route, met uitzicht op de Waalkade en bruggen, heel karakteristiek voor Nijmegen. Het tempo zit er voor Maaike de eerste 8 km goed in, maar daarna nam de groep iets gas terug. Maaike kan nog harder, maar de groep nu laten gaan zou niet verstandig zijn. Het parcours gaat vervolgens verder over de Waalkade (wind in de rug, yay!!!) richting de stad, een industrieterrein en wat buitenwijken. Dit deel van het parcours is nogal oninspirerend, wat jammer is omdat Nijmegen juist zo’n mooie omgeving heeft! Wel leuk en uitdagend zijn de hoogteverschillen, want Nijmegen is alles behalve vlak. Dit maakt kilometer 18 en 19 nogal een uitdaging want we lopen de helling op met wind tegen! Wanneer de laatste kilometers zijn aangebroken probeert Maaike nog iets te versnellen, maar de vrouw voor haar inhalen zit er niet meer in. Irene probeert de tweede helft vooral om het tempo vast te houden, want de kilometers vliegen voorbij in een stevig tempo. De laatste honderd meters voeren de kasseien ons naar de finish op de Grote Markt. Irene finisht in een tijd van 1:25:53 en verbetert hiermee haar oude PR met ruim 3 minuten! Maaike loopt 5 seconden boven haar PR in 1:18:48 en eindigt als 9e vrouw op het NK.
Na de finish volgt nog een kort en ietwat ongemakkelijk interview met Omroep Gelderland. Zoals onze trainingsmaatjes terecht opmerkten, wij kunnen nog wel wat mediatraining gebruiken en de interviewer overigens ook:-)